 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
Fallega sálin
Þegar Guð sendi fallegu sálina út í heiminn, var hún neisti af honum sjálfum – neisti af hreinum kærleika. Sálin var full af ást, með það markmið að upplifa lífið í jarðneskum líkama. Hrein og tær sálin leit á ferðalagið til jarðar sem tækifæri til að læra, vaxa og njóta þess að lifa í líkama í hinum efnislega heimi.
En hvað gerðist? Hvað varð um þessa hreinu sál? Hvar varð um mig, þig og okkur öll? Sálin var svo falleg, svo full af kærleika og fús til að læra, en á leið sinni í gegnum jarðneska tilveru týndist eitthvað.
Við fórum að sjá heiminn sem stað þar sem við þyrftum að “komast af,” þar sem efnishyggjan tók yfir. Við fórum að trúa því að lífið væri aðeins það sem við getum séð og snert, að efnið væri það eina sem skipti máli.
Áður en við lögðum af stað höfðum við háleitar áætlanir um samskipti okkar á jörðinni. Við ætluðum að gefa hvert öðru himneskar gjafir með nærveru okkar.
Samskipti okkar við aðra eru ekki byggð á tilviljun. Inn í líf okkar kemur fólk sem við sömdum við sem sálir áður en við fæddumst – þetta eru þau sem standa okkur næst. Þau ýta á alla viðkvæmustu tilfinningatakkana og minna okkur á það sem býr innra með okkur. Og það eru ekki bara þeir sem standa okkur næst sem vekja þessar tilfinningar, heldur einnig skóla- og vinnufélagar, og ótal aðrir í samfélaginu. Stundum gerum við okkur ekki einu sinni grein fyrir hvaða tilfinningar eru að verki, hvað þá hvernig við eigum að bregðast við þeim.
Oft festumst við í ákveðnum tilfinningum, sérstaklega þeim sem við köllum neikvæðar, og endurtökum þær látlaust í hringiðu hugans. Hugurinn og tilfinningarnar vinna saman að því að halda neikvæðu tilfinningunum lifandi, og þær mynda óþrjótandi hringrás sem við berum með okkur frá einu lífi til annars. Það hleðst mest ofan á tilfinningar sem snerta okkur dýpst.
Í samskiptum við aðra uppgötvum við okkur sjálf. Við höfum öll valið að læra um ákveðnar tilfinningar, en enginn hefur nákvæmlega sama lærdóminn. Við höfum hver sín sérkenni, og því er sagt að við getum ekki dæmt aðra. Þegar við leitum inn á við og vinnum með okkar tilfinningar, sjáum við töfrana á bak við þær. Við uppgötvum það sem við höfum lært í jarðarskólanum og þann þroska sem það hefur gefið okkur.
Við erum öll kærleikskjarnar, sem hjálpa öðrum kærleikskjörnum að skína í gegnum tilfinningarnar, sem eru eins og litrík ský sem hylja sólina – sálina. Þegar þessi ský hverfa, skínum við skært og verðum meðvituð um hinn djúpa, máttuga kærleika sem við erum.
Jafnvel þótt við höfum gleymt, býr þetta allt ennþá innra með okkur. Það er hægt að muna, það er hægt að finna aftur tenginguna við uppruna okkar, við kærleikann sem við í raun erum. Sálir okkar bera og munu alltaf bera með sér neista af guðdómlegum kærleika – við þurfum aðeins að snúa okkur inn á við til að endurheimta það sem við erum nú þegar.
Fallega sál, hvernig getur þú munað hversu mikil ást þín er?
JÞG
© Jónína Þorbjörg Gunnarsdóttir hafa samband