 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
Þakklæti til sálar
13. apríl 2015
Nokkrir mánuðir eru nú liðnir síðan móðir mín kvaddi þetta jarðlíf og hélt yfir í andlega heiminn. Þó nokkur tími sé liðinn, þá hef ég ekki tekið mig til fyrr en núna að fara yfir það líf sem við áttum saman. Móðir mín var yndisleg manneskja, og ég hefði ekki viljað eiga aðra móður í þessu lífi, þó að okkur hafi stundum greint á um mál sem við báðar höfðum ástríðu fyrir, sérstaklega þegar kom að því að „sjá út fyrir formið.” Við sáum hlutina hver á sinn hátt og vorum sjaldan sammála þegar rætt var um aðrar víddir og heima. Þar á meðal fannst henni erfitt að kyngja þeirri staðföstu vissu minni, sem ég hafði haft frá barnæsku, að við eigum fleiri en eitt líf í jarðvist.
Í þessu lífi lék móðir mín það hlutverk að vera í mótstöðu við það sem hefur skipt mig mestu máli og hefur hjálpað mér mest í lífinu — að læra og iðka heilun bæði fyrir sjálfa mig og aðra. Hún var sannfærð um að allt sem tengdist þessari iðju væri ekki af hinu góða. Þá trúði hún því líka að við ættum ekki að hafa samband við framliðna eða þá sem hafa farið yfir í andlega heiminn.
Þó trúði hún ætíð á það góða í fólki og var einstaklega góðhjörtuð, vildi öllum vel, þó hún væri ekki alltaf sammála. Hún hafði sterka trú, og ég man ekki eftir henni öðruvísi en fullri af óbilandi trausti á Guð og bænina. Þegar hún kvaddi þetta líf bjuggust eflaust margir í fjölskyldunni við tákni eða vísbendingu um þessa trú hennar — annað hvort í kirkjunni, við jarðarförina eða á himni, og það brást ekki. Því þrátt fyrir alskýjaðan himinn allan jarðarfarardaginn, þá skein sólin skyndilega í gegnum þykkt skýjalagið beint framan í kirkjugesti um leið og kirkjudyrnar opnuðust að lokinni athöfn og kistan var borin út. Sólin skein þar til allir kirkjugestir höfðu komist út undir bert loft. “Já, þetta er amma,” heyrðist þá í barnabörnunum hennar.
Þó hún væri háöldruð og hafi eflaust haft góðan tíma til að undirbúa brottför sína úr þessum heimi, kom það mér samt á óvart hversu fljótt hún hóf hjálparstörf hinum megin hulunnar. Hún virtist strax vera orðin virk, því aðeins viku eða tíu dögum eftir andlátið fylgdi vinkona hennar henni yfir í andlega heiminn. Þá tók móðir mín þátt í að undirbúa komu vinkonunnar á þann stað. Hún, sem var ekkert fyrir það að stjórna verkum hér í jarðvistinni, var nú farin að skipuleggja móttökuathöfnina, til þess að hún yrði sem fallegust og best. Þetta var mikil og falleg athöfn.
Önnur óvænt birtingarmynd var þegar hún birtist systur minni í draumi. Í draumnum hringdi móðir mín í hana en sambandið var bæði lélegt og slitrótt. Hún sagði þá við systur mína að „ÞEIR” væru að laga sambandið.
Mig hefur ekki oft dreymt móður mína síðan hún fór yfir, en hún hefur aftur á móti komið að heilunarstörfum með mér, þar sem ég hef fundið mjög sterkt fyrir nærveru hennar. Núna á dögunum kom upp atvik þar sem ég fór að skoða samskipti okkar nánar, sumt er jú sárt að fara í gegnum en þegar maður hefur farið í gegnum það þá byrja minningar um þakklæti að skína sterkt í gegn.
Það vakti samt undrun mína að einn daginn fékk ég sterka tilfinningu fyrir því að hún ætlaði að fara að hringja í mig. Tilfinningin var svo raunveruleg að það hefði ekki komið mér á óvart ef síminn hefði hringt. Ég hugsaði með mér, já en það er ekki fræðilegur möguleiki að hún geti hringt í mig. Það sem hins vegar gerðist var að ég ákvað að skreppa í sjoppuna og lotta en þar hitti ég frænku mína úr móðurfjölskyldunni sem sagði mér að móðurfólkið mitt væri að hittast einu sinni í mánuði á ákveðnum stað á ákveðnum tíma og ef ég vildi vera með þá væri ég velkomin í hópinn. Á því augnabliki skildi ég af hverju ég hafði svona sterka tilfinningu fyrir símtali frá henni. Ástæðan fyrir þessu er eflaust sú að ég var búin að setja það út fyrir einhverjum mánuðum að mig langaði að kynnast móðurfólkinu mínu betur þar sem tengslin við þau virðast hafa rofnað, eða ekki verið til staðar af einhverjum ástæðum.
Það kom mér enn og aftur á óvart með móður mína hvernig hún leit út og hvernig hún var í orkunni þegar hún birtist í símahugleiðingunum. Ég sá að hún var komin með líkama eins og 25 ára kona, útlitið minnir þó meira á gyðju heldur en konu og hún er allt önnur manneskja heldur en í jarðlífinu. Hún var ekki lengur með allar þær takmarkandi þungu byrðar sem hún bar frá því að ég man eftir mér. Það var mikill léttleiki og styrkur í henni en þó á blíðan og mildan hátt. Það virðist eiga mjög vel við hana að sinna þeim hjálparstörfum sem hún vinnur núna í andlega heiminum. Hún er algjörlega laus við alla fordóma og ásakanir, og það er nánast eins og að hitta aðra manneskju en þó er þetta orkan hennar sem ég þekki svo vel. Það er þó allt öðruvísi að hitta hana núna en í jarðvistar líkamanum. Þegar ég sá þetta, þá eiginlega féllust mér hendur og ég sagði bara með sjálfri mér, hvernig nenntir þú elskulega kona að taka að þér það hlutverk sem þú tókst að þér í jarðlífinu fyrst að þú ert svona allt öðruvísi þegar þú ert sú sem þú raunverulega ert.
Eftir að hafa orðið þess aðnjótandi að fá að sjá þetta með þessum hætti, sjá hvernig við tökum að okkur ákveðin hlutverk hér á jörðinni, oft gjörólík því sem við raunverulega erum þá hef ég fengið alveg nýja sýn á lífið. Það hefur komið upp þakklæti, þakklæti hjartans fyrir að hafa átt svona móður að hafa fengið að lifa með þessari stórkostlegu sál í jarðvistinni. Ég er líka þakklát fyrir að eiga hana núna að í andlega heiminum þar sem ég veit að ég get treyst á stuðning hennar hundrað og fimmtíu prósent sem bandamann og hjálpanda og fyrir að sýna mér hvernig hlutverkaleikritin í jarðlífinu eru í raun og veru.