 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
Tilfinninga varnarhjúpur
Tilfinningar eru svo stór þáttur í okkar lífi, að þær eru eiginlega bara lífið sjálft. Við getum nefnt margar tilfinningar með nafni en ekki nærri því allar.
Það er eins og við höfum einhvers konar tilfinningaminni, eða tilfinningabanka. Tilfinningaminnið er eitthvað sem kemur með okkur úr fyrri jarðvistum og í núverandi jarðvist bætist svo enn í það. Við greinum tilfinningar oft í tilfinningar sem okkur líður vel með og tilfinningar sem okkur líður ekki vel með. Þær sem okkur líður ekki vel með eru þær hugurinn festist í og endurtekur fyrir okkur eins og rispaður geisladiskur.
Við áföll er eins og hugurinn elski að endurtaka og láta okkur líða illa en það er hans leið til að minna á að þarna eru tilfinningar sem þarf að skoða. Það er hugurinn sem spilar inn á tilfinningaminnið en líka þeir sem eru okkur samferða í lífinu.
Þrátt fyrir að sumir vilji helst vera einir, kemst nánast enginn hjá því að eiga í samskiptum við annað fólk. Þeir sem veljast í kringum okkur sem vinir og fjölskylda minna okkur á tilfinningar innra með okkur, sem við viljum helst ekki vita af. Þau vekja oft upp tilfinningar sem valda sárindum, reiði, pirring og svekkelsi. Þetta ber okkur stundum ofurliði og það verða fjölskyldu – og vinaslit. Það er á þeim tímapunkti sem við gerum okkur ekki grein fyrir því að það voru gerðir samningar við þessar sálir um að hjálpa okkur með þessar tilfinningar.
Stundum verða tilfinningar svo sársaukafullar og íþyngjandi að sterkur vilji vaknar til að deyfa þær. Það þekki ég vel sjálf og mig langar að taka mig sem dæmi um hvernig ég hef náð að deyfa tilfinningar í gegnum árin. Þegar ég byrjaði í skóla, þá var ég í heimavistaskóla, þar voru börn að ala upp börn. Þar var engin til að hugga, eða hlusta barnið og ég fór að fela það ef einhver kom mér í uppnám og særði mig. Ég vildi ekki láta sjá að ég væri særð eða tæki nærri mér það sem var sagt við mig. Ég gerði allt til þess að fara ekki að gráta, vegna þess að ég vildi ekki að neinn sæi mig gráta.
Eitt af því sem ég notaði til að deyfa sársaukann á þessum árum var matur. Ég borðaði þó að ég væri orðin södd. Ég byrjaði að þyngjast og tengist sú þyngdaraukning skólavistinni þar sem ég léttist alltaf þess á milli. Þegar ég horfi til baka á þetta tímabil sé ég að þarna byrjaði ég að yfirgefa sjálfa mig. Ég hætti að vera ég sjálf, ég varð fjarræn og athyglin fór á hið ytra. Ekki innri mig og hvernig mér leið, heldur fór athyglin á það hvað öðrum fannst.
Frá þessum tíma hef ég verið að fást við það sem við köllum umframkíló, ég gríp í mat þegar eitthvað bjátar á og stundum þarf það ekki að vera mikið. Stundum nota ég mat líka til að fresta einhverju eins og að fara út að ganga eða hreyfa mig eða gera einhver verkefni sem bíða mín.
Ég er kannski ekki búin að prófa allar heimsins aðferðir til að léttast en ég hef alltaf verið sannfærð um að þetta sé tilfinningatengt þannig að ég hef reynt að fara þá leiðina að finna út hvaða tilfinningar eru á bakvið það að borða of mikið og of oft.
Ég er fyrri lífa og innra barns meðferðar aðili og þekki vel þá vinnu að fara í djúpslökun og leita eftir tilfinningum tengdum erfiðum minningum. Ég hef oft sjálf farið í slíka djúpvinnu, stundum til annarra en líka notað eigin hugleiðslur. Það síðasta sem ég prófaði var dáleiðsla en það hefur ekki borið árangur að minnst kosti ekki enn þá.
Þó að ég standi mig stundum enn að því að deyfa mig með mat, er ég farin að horfa á það sem verkefni að takast á við þá líðan sem liggur að baki. Ég tek eftir því að hugurinn segir mér að eitthvað sé erfitt og vonlaust og ég fæ mér mat. Stundum fæ ég mér líka að borða af því að þá er ég að frestað ákveðnum verkefnum sem ég hef sett mér að gera.
Með því að vera meðvituð um tilfinningarnar sem liggja að baki og sýna sjálfri mér mildi og skilning, vona ég að ég geti smám saman umbreytt þessum mynstrum og verið í sátt með líkamann.
Mér líður vel, þegar líkamanum líður vel og ég reyni allt hvað ég get til að viðhalda getu til að hreyfa mig, því flest öll mín áhugamál tengjast hreyfingu.
© Jónína Þorbjörg Gunnarsdóttir joninath@viskaoggledi.is