Viska og gleði

Karl - og kvenorkan endurvakin

Pamela Kribbe - miðlar jörðinni

Kæru vinir,

ég er móðir þín, jörðin sem ber þig. Ég flæði stöðugt í gegnum þig og ég vil næra og fylla þig með orku minni. Við tilheyrum hvort öðru; við dönsum saman.

Líf í líkama, er samspil sálar þinnar og sögu jarðarinnar. Heiðraðu þennan fallega líkama, sem ég hefi gefið þér. Hann er birtingarmynd á karl - eða kvenorku, svo finndu fegurðina í honum. Horfðu á hann innan frá. Upplifðu hina öflugu orku sem býr í honum: tilfinningar, skynjanir, ástríður og langanir. Þetta er kraftmikil orka, en þú streitist stundum á móti henni. Reyndu eigi að síður að finna hina hreinu fegurð líkamans án þess að reyna að stýra henni. Skynjaðu kraftinn sem þú ert sem líkamleg vera.

Þú tekur stöðugt á móti upplýsingum frá líkamanum, en oft hunsar þú þær, í þeirri trú að hugurinn viti hvað er þér fyrir bestu. Þú hunsar oft líkamann, þessa gjöf mína. Ég bið þig að beina athyglinni að jörðinni undir fótum þér, þeim grundvelli sem þú stendur á í þessu lífi, og snúa aftur til þíns heilaga líkama – bústað sálar þinnar. Semdu frið við hann, hættu að streitast gegn þeirri orku sem þar býr. Virtu hana. Sál þinni er boðið að dansa við orku jarðarinnar, hvort sem það er með karl – eða kvenorku.

Reyndu nú að sleppa öllum viðhorfum um hvað sé rétt og rangt, hvað sé leyfilegt og hvað ekki. Láttu orkuna tala sínu máli. Þegar þú horfir á náttúruna, sérðu endalausa orkuleiki og krafta: í vindinum, í vatninu, í árstíðunum og veðrinu. Allt er á stöðugri hreyfingu, en eðli náttúrunnar leitar jafnvægist og samræmis þegar því er leyft að fara sína leið. Óhófleg þörf á stjórnun og skipulagi, leiðir að lokum til ójafnvægis og röskunar. Þetta á líka við um þitt mannlega eðli, vegna þess að þú ert hluti af jörðinni.

Þið, sem eruð hérna, þráið öll ást. Ást í samböndum við aðra, og ást fyrir ykkur sjálf. Að gefa ást og taka á móti ást. Það er eðlilegt, því þessi löngun er einlæg. En þó þið þráið ást, þá er skuggi innra með ykkur sem óttast hana líka. Einn partur af þér leitar eftir ást, en annar lokar á hana óviljandi.

Þið eruð brautryðjendur nýrra tíma, að leitast við að lifa út frá hjartanu og sálinni og finna hvað raunveruleg ást er. Ekki þá ímynd af ástinni sem fjölmiðlar sýna, heldur miklu dýpri og víðtækara ást. Ást sem leyfir báðum aðilum að vera þeir sjálfir, eins og náttúran ætlaði ástinni að vera.

Við lifum á umbreytingatímum á jörðinni. Fleiri og fleiri þrá dýpri tengingu við aðra manneskju. Þetta er vegurinn sem þú ert á. En hann leiðir þig ekki aðeins í hæstu hæðir, heldur líka inn á við í dýptina. Í þeirri vegferð mætir þú ótta þínum, fordómum foreldra, forfeðra og formæðra og sársauka kynslóðanna á undan þér. Þegar þú velur sambönd á þessum nýju tímum, þá velur þú að lifa í einlægni og hreinskilni, í takt við sálina þína. En þú mætir líka ögrandi viðfangsefnum þegar þú lýsir upp skuggana þína sem leynast ennþá í myrkrinu.

Leyfðu okkur að skoða í hreinskilni hvað á eftir að koma í ljós innra með þér. Hvaða sársauki, hvaða ótti býr þarna? Hvað hindrar þig í því að elska sjálfa/sjálfan þig og aðra?

Lítum fyrst til fortíðar, hvernig karl - og kvenorka hefur þróast. Í gegnum aldirnar hefur karlorkan verið ríkjandi og bæði kynin hafa þjáðst vegna þess. Karlorkan var oft knúin áfram af orku hugans sem vill stjórna og ákveða mannlegt eðli. Þetta orkuform vill hefta og stjórna, oft vegna löngunar í vald. Í öllum lögum samfélagsins, er þessi orka til staðar. Í ríkisstjórnum, trúarbrögðum og daglegu lífi.

Kvenorkan, tilfinningar og innsæið var bælt. Afleiðingin hefur orðið sú að konum finnst þær vera óæðri. Kvenlegir eiginleikar voru minna metnir, eða alls ekki metnir. Það var hin ríkjandi ímynd. Konur voru taldar annars flokks borgarar, minni mannverur og það var almennt litið svo á að kvenorka sé grunsamleg.

Ef þú ert deilugjarn leggur of mikla áherslu á stjórnun, vald og stýringar út frá huganum, verður hin kvenlega orka fljótlega þér mótfallin. Hún er í eðli sínu flæðandi, sveigjanleg og meira tengd eiginleikum tilfinninga og innsæis. Kvenorkan er uppspretta alls innblásturs og hún skapar brú að sálinni. Sálin flæðir í gegnum kvenorkuna. Karlorkunni er ætlað að styðja við þessa innblásturskrafta, og veita þeim festu í efnisheiminum.

Þannig væri það ef karla- og kvenorkan ynnu í sátt og samlyndi. Hins vegar hefur þetta eðlilega samstarf brostið í gegnum söguna, og karlar og konur hafa fjarlægst hvert annað, eins og tveir ókunnugir sem standa andspænis hvor öðrum. Þetta hefur ekki aðeins gerst á yfirborðinu í samskiptum á milli karls og konu, heldur einnig innra með þeim, í hjörtum þeirra. Karlar hafa fjarlægst tilfinningar sínar og lokað á þær, á meðan konur hafa orðið sífellt óöruggari um hverjar þær eru og hvað þær geta. Bæði kynin hafa borið sárin sem ríkjandi karlaorka hefur skilið eftir.

Við skulum nú gera sjónsköpunaræfingu. Ímyndaðu þér að þú sjáir karl og konu sem standa hlið við hlið. Þú sérð fyrir þér mynd af karl - og kvenorku á sama vitundarstigi. Mjög frjálslega mynd, svona almenna mynd, en eitthvað sem þú kannast við eða þekkir.

Þegar þú skoðar það hvernig karlmaður horfir sögulega á sársauka sem hann hefur orðið fyrir, sérðu manneskju þar sem tilfinningarnar hafa ekki fengið að flæða frjálst. Karlmenn hafa oft samsamað sig með huganum og verkinu – það að framkvæma, vinna og gera - en tengingin við hjartað hefur brostið, eða þá að það er erfitt að finna hana. Ef þú horfir á mynd af karlmanni, þá getur þú séð að hann lifir að hluta til inn í skel, eða brynju. Þessi brynja veitir honum ákveðið öryggi, en á sama tíma takmarkar hún hann, því að hjarta hans er lokað. Þú getur skynjað flæði ástríðna hans og ástar, en það flæði er ekki frjálst í gegnum brynjuna. Það eru þrengsli og blokkeringar innan hennar.

Karlmenn eiga í erfiðleikum með að tjá tilfinningar sínar, því þeir glíma við gömlu brynjuna sem passar þeim í raun ekki lengur. Þú getur jafnvel skynjað að sprungur hafa byrjað að myndast í brynju hins dæmigerða karlmanns. Hann á í baráttu við þessa fornu brynju vegna þess að hann þráir að fá að tjá tilfinningar sínar frjálst og opinskátt. En innan þessara takmarkana, sem eru afleiðingar dóma fortíðarinnar, getur karlmaður ekki tjáð tilfinningar sínar út frá hjartanu og í raun ekki tengst öðrum á djúpan hátt. Hann þarf að geta sleppt takinu á ákveðnu öryggi til að opna hjarta sitt, og það getur bæði verið ógnvekjandi og kvíðavaldandi.

Ef við lítum á konuna, sem hefur einnig lifað með langvarandi sársauka og bælingu, sjáum við aðra mynd af sögulegri kúgun. Þegar þú horfir á hina dæmigerðu konu, er það fyrsta sem þú tekur eftir að eitthvað vantar. Konan er ekki alveg til staðar vegna þeirrar kúgunar og kynferðislegs ofbeldis sem hún hefur upplifað um aldaraðir. Það er eins og ákveðin orka hafi lokast af, einkum á magasvæðinu og í neðri orkustöðvunum.

Sársaukinn frá ofbeldinu hefur verið of þungur til að vinna úr honum. Þegar fólk upplifir áföll sem eru of stór til að lifa þau af, þá flýr það á einhvern hátt frá þeim. Margar konur hafa reynt að yfirgefa líkama sinn og eru því ekki nægilega jarðtengdar, ekki lengur tengdar sínum innri styrk, því það er of sárt að vera algjörlega til staðar í líkamanum. Þannig hefur það verið um allan heim fyrir konur.

Leyfðu þér nú að tengjast í þykjustunni báðum þessum teiknuðu myndum, og byrjum á manninum. Ímyndaðu þér að þú farir með vitund þína inn í manninn. Finndu fyrir sársaukanum sem þar býr og löngun hans til að vera fær um að skynja aftur og lifa í hjartanu. Taktu eftir hvort þú kannast einnig við eitthvað af þessum heftandi herklæðum innra með þér. Að hve miklu leyti berð þú þessi herklæði innra með þér, þessa brynju sem virðist veita þér öryggi en hindrar þig samt sem áður í að leyfa sál þinni að skína á jörðinni? Sjáðu hvort þú getur sagt manninum – og þar með einnig sjálfri/sjálfum þér – að þú getir lagt þessa herklæði niður, stykki fyrir stykki, losað þau smám saman.

Gerðu þetta núna, en gerðu það ekki með valdi. Taktu eftir því hvað getur dottið af sjálfu sér. Fylgstu með hvernig þú upplifir þig frjálsari í orkusviðinu og í tilfinningum þínum, og hvert orkan sem losnaði getur flætt. Kannski er einhver staður í líkamanum sem hún rennur sjálfkrafa til. Samt gæti hluti af brynjunni verið enn til staðar eða neitað að láta undan. Ef svo er, láttu það vera. Það þarf ekki allt að fara í einu.

Á þennan hátt hefur þú hjálpað sjálfri/sjálfum þér, sem og á breiðara sviði, þar sem karlorkan á jörðinni er í umbreytingarferli og vill breytast. Stígðu nú út úr myndinni af manninum sem þú varst að sjá fyrir þér.

Farðu nú með vitundina að konunni. Taktu eftir hvernig þú sérð teiknuðu myndina af henni: óvissuna og óöryggið, brotnu sjálfsmyndina og viðkvæmnina, ásamt óttanum við að vera hér að fullu. Farðu þangað með vitund þína og inn í líkama hennar. Þú getur tengst ótta hennar og viðnámi hennar við að vera hér að fullu, að stíga niður í þessi viðkvæmu svæði í kviðnum og móðurkviðnum.

Ég, móðir Jörð, er með þér þegar þú gerir þetta, þannig að þú ert örugg/öruggur. Ég mun styðja þig, svo ekki vera hrædd/hræddur. Vertu til staðar í orkunni innra með konunni ímyndinni. Láttu hana vita að þú ert til staðar fyrir hana, að þú munt taka á móti henni. Segðu henni hversu falleg hún er og hversu velkomin hún er í þessum heimi. Við þurfum innsæisgjafir hennar, tengslin sem hún skapar við sálarþekkingu sína og þá fegurð sem hún kemur með til lífsins. Við þurfum hana aftur á jörðina.

Ímyndaðu þér nú að stigi birtist af himni og hin alheila og ekta kvenorka komi hægt og rólega niður. Gerðu þetta fyrir þig og fyrir alla kvenorku þessa heims. Hún þarf að finna að hún sé velkomin á jörðina, því hún hefur dregið sig í burtu vegna árásargirni og sársauka sem hún hefur upplifað.

Þessi sársauki er til staðar í okkur öllum, hvort sem við erum kona eða karl. Þetta er ástæðan fyrir því að það getur verið erfitt að leyfa tilfinningum þínum að tjá sig frjálst og að þora að vera sá/sú sem þú ert í djúpri sálarvitund þinni.

Taktu eftir því hvort þú náir árangri við að leiða hana nær niður eftir stiganum. Gefðu henni frelsi til að fara eins hægt eða hratt og hún vill. Hún þarf ekki að fara alla leið í einu. Yfirgefðu síðan þessa ímynduðu mynd af konunni og komdu aftur til sjálfrar/sjálfs þín, inn í líkamann, hér og nú.

Þú getur séð fyrir þér að þú sért í þríhyrningi með þessum tveimur fígúrum, karlorkunni og kvenorkunni. Þessar ímyndir tengjast þér sem einstaklingi, en þær endurspegla líka krafta sem gegnsýra samfélagið í heild.

Með því að viðurkenna sár fortíðarinnar gegnum þessar ímyndir, heilar þú líka part af sjálfri/sjálfum þér og verður frjáls undan fortíðinni. Þú getur aftur orðið innblásin, tilfinningarík og kraftmikil, sjálfsörugg kona gædd innsæi. Þannig losar þú þig undan sársauka fortíðarinnar og heilar um leið samvitundina.

Þakka þér fyrir þá vinnu sem þú vilt leggja í þetta umbreytingarferli. Þú ert brautryðjandi nýrra tíma.

Miðlað af Pamela Kribbe

Efst á síðu

Ýmislegt

Heim